Hafta sonu öğretmen hanımlar ziyaretime geldi. Sordukları bir soru okurlarımın genelini ilgilendiriyor diye köşemde yazmaya karar verdim."Evlatlarımıza manevi anlamda nasıl faydalı olabiliriz? Bilhassa gençlere İslamiyet'i anlatınca ilgisiz kalıyorlar." dediler...
Evvela şunu belirtelim; zaman enaniyet zamanı, devir Peygamberimiz'in hadisleri ile tarif edilen ahir zamandır. Böyle bir zamanda İslamiyet'i anlatmanın en güzel yolu "hal ile tebliğdir". Yani, mukavemeti olmayan tebliğ... Davayı yaşamak, yaşayarak anlatmak...
Bu prensipten hareketle yirmi senelik askerlik, 50 senelik evlilik hayatımda susabildiğim kadar sustum; İslamiyet'i yaşayabildiğim kadar yaşadım. Çok kere şu sözü duydum; "İslamiyet buysa, herkes Müslüman olsun!.."
Bu devirde ehli dalalet kendini cazip anlatıyor; ehli iman cazip olamıyor. Devir artık İslam'ı sevdirme devri. Çocuklarımızın İslamiyet'i sevmesi için evvela anne-babasını sevmesi lazım. Amma çocuk ebeveyninde haramla helali iç içe görünce o zaman boşluğa düşüyor.
Bir filozof demiş ki; "Ne olduğun kulağımda öylesine çınlıyor ki, ne dediğini duyamıyorum!"
Melek gibi konuşup şeytan gibi yaşarsak bunun bir tesiri olmuyor. Bu durumda aklımıza şöyle bir soru geliyor: "Çocuklarımıza din namına ne verdik ki, ne isteyelim?"
Milyonlarca lira kıymetindeki gözlerimiz, beynimiz, kalbimiz seksen sene için verilmemiştir. Organlarımızın kıymeti gösteriyor ki, biz ebede namzediz. Ağacın her halini bir çekirdeğin içine yerleştiren Allah, insanın her sözünü, her işini ve her halini amel defterine yerleştiremez mi? Bu durumda insan evvela kendi defterine ne yazdığından sorumludur...
Bu sırrı anlayan insan kendi vücudunu cami yapmalıdır. Nasıl ki camilere içki, kumar ve diğer haramlar sokulmuyorsa, Müslüman'ın vücudu da camiler kadar temiz olmalı, günah pisliklerinden uzak kalmalıdır. Akıl müftü; kalp imam; hücrelerimizin bütünü cemaat... Zaten biz kendimizi Allah'a beğendirmeye çalışırsak en iyi sonuç sağlanacaktır.
Kasas Sûresi, 56. ayette buyrulmuş ki, "Şüphesiz ki sen sevdiğin herkesi doğru yola yöneltemezsin fakat Allah dilediği kimseyi doğru yola yöneltir. Zira O, kimin doğru yola girmek istediğini çok iyi bilir."
Kur'an-ı Kerim'de Lut'un (as) karısından, Nuh'un (as) oğlundan, Peygamberimiz'in (sas) amcasından bahsedilir. Bununla demek istenir ki, Ey Müslüman; senin karın Lut'un karısı gibi olabilir. Oğlun Nuh'un oğlu gibi olabilir. Akrabaların Hz. Muhammed'in akrabaları gibi olabilir. Bütün bunlara rağmen senin vazifen İslamiyet'i öğrenmek, anlamak ve yaşamaktır. Kişi, hakla batılı ayırmak zorundadır.
Bir zamanlar Allah demek küçücük odalarda bile yasaktı. 1924'te yazılan hutbe kitapları 1950'ye kadar değiştirilmeden aynen okundu. Hiçbir mesele, fikir, aksiyon getirmeyen hutbeler... O zaman karşımıza Üstad, Bediüzzaman çıktı... Said Nursi'nin en yakın talebeleri bütün zerratlarıyla üstadlarına bağlıydılar. Çünkü Said Nursi, inandığı gibi yaşıyordu. Böylece beyni ve kalbi doyuruyordu. Müspet hareket edin diyordu; yani kimseye zarar vermeyin. Hediye kabul etmiyordu. Mevki, makam istemiyordu. Şöhret olmaktan kaçınıyordu. İslamiyet'i yaşamaktan, anlatmaktan başka bir gayesi yoktu, bunun için de başına gelen her çileye katlanıyordu. Kendisini mahkeme mahkeme dolaştıranlara, hapishanelerde yer hazırlayanlara hakkını helal ediyordu. Yani Said Nursi'nin hayatı eserlerinden daha tesirliydi.
Hayatı mıknatıs gibi insanları kendine çekti, eserleri beyinleri fethetti. O zaman anladım ki, bitkiler yavaş yavaş büyür. İslam'ı yaşamayan yakınlarımla mücadele etmeyeceğim. En büyük savaşım nefsimle olacak. Müslüman'ın vazifesi tebliğdir. İmanı, ibadeti nasip edecek olan Allah'tır.
Sözün özü, ilaç kutusunu duvara asmakla hasta iyileşmez. Kur'an ve sünnet, maddi-manevi her derdimize derman olacak iki ilaçtır. İlacı evvela biz kullanacağız. Bu ilacın bize deva olduğunu görenler de elbette ilaca rağbet gösterecektir...
Allah, her şeye ve herkese hakimdir...
Ömer Okçu
Evvela şunu belirtelim; zaman enaniyet zamanı, devir Peygamberimiz'in hadisleri ile tarif edilen ahir zamandır. Böyle bir zamanda İslamiyet'i anlatmanın en güzel yolu "hal ile tebliğdir". Yani, mukavemeti olmayan tebliğ... Davayı yaşamak, yaşayarak anlatmak...
Bu prensipten hareketle yirmi senelik askerlik, 50 senelik evlilik hayatımda susabildiğim kadar sustum; İslamiyet'i yaşayabildiğim kadar yaşadım. Çok kere şu sözü duydum; "İslamiyet buysa, herkes Müslüman olsun!.."
Bu devirde ehli dalalet kendini cazip anlatıyor; ehli iman cazip olamıyor. Devir artık İslam'ı sevdirme devri. Çocuklarımızın İslamiyet'i sevmesi için evvela anne-babasını sevmesi lazım. Amma çocuk ebeveyninde haramla helali iç içe görünce o zaman boşluğa düşüyor.
Bir filozof demiş ki; "Ne olduğun kulağımda öylesine çınlıyor ki, ne dediğini duyamıyorum!"
Melek gibi konuşup şeytan gibi yaşarsak bunun bir tesiri olmuyor. Bu durumda aklımıza şöyle bir soru geliyor: "Çocuklarımıza din namına ne verdik ki, ne isteyelim?"
Milyonlarca lira kıymetindeki gözlerimiz, beynimiz, kalbimiz seksen sene için verilmemiştir. Organlarımızın kıymeti gösteriyor ki, biz ebede namzediz. Ağacın her halini bir çekirdeğin içine yerleştiren Allah, insanın her sözünü, her işini ve her halini amel defterine yerleştiremez mi? Bu durumda insan evvela kendi defterine ne yazdığından sorumludur...
Bu sırrı anlayan insan kendi vücudunu cami yapmalıdır. Nasıl ki camilere içki, kumar ve diğer haramlar sokulmuyorsa, Müslüman'ın vücudu da camiler kadar temiz olmalı, günah pisliklerinden uzak kalmalıdır. Akıl müftü; kalp imam; hücrelerimizin bütünü cemaat... Zaten biz kendimizi Allah'a beğendirmeye çalışırsak en iyi sonuç sağlanacaktır.
Kasas Sûresi, 56. ayette buyrulmuş ki, "Şüphesiz ki sen sevdiğin herkesi doğru yola yöneltemezsin fakat Allah dilediği kimseyi doğru yola yöneltir. Zira O, kimin doğru yola girmek istediğini çok iyi bilir."
Kur'an-ı Kerim'de Lut'un (as) karısından, Nuh'un (as) oğlundan, Peygamberimiz'in (sas) amcasından bahsedilir. Bununla demek istenir ki, Ey Müslüman; senin karın Lut'un karısı gibi olabilir. Oğlun Nuh'un oğlu gibi olabilir. Akrabaların Hz. Muhammed'in akrabaları gibi olabilir. Bütün bunlara rağmen senin vazifen İslamiyet'i öğrenmek, anlamak ve yaşamaktır. Kişi, hakla batılı ayırmak zorundadır.
Bir zamanlar Allah demek küçücük odalarda bile yasaktı. 1924'te yazılan hutbe kitapları 1950'ye kadar değiştirilmeden aynen okundu. Hiçbir mesele, fikir, aksiyon getirmeyen hutbeler... O zaman karşımıza Üstad, Bediüzzaman çıktı... Said Nursi'nin en yakın talebeleri bütün zerratlarıyla üstadlarına bağlıydılar. Çünkü Said Nursi, inandığı gibi yaşıyordu. Böylece beyni ve kalbi doyuruyordu. Müspet hareket edin diyordu; yani kimseye zarar vermeyin. Hediye kabul etmiyordu. Mevki, makam istemiyordu. Şöhret olmaktan kaçınıyordu. İslamiyet'i yaşamaktan, anlatmaktan başka bir gayesi yoktu, bunun için de başına gelen her çileye katlanıyordu. Kendisini mahkeme mahkeme dolaştıranlara, hapishanelerde yer hazırlayanlara hakkını helal ediyordu. Yani Said Nursi'nin hayatı eserlerinden daha tesirliydi.
Hayatı mıknatıs gibi insanları kendine çekti, eserleri beyinleri fethetti. O zaman anladım ki, bitkiler yavaş yavaş büyür. İslam'ı yaşamayan yakınlarımla mücadele etmeyeceğim. En büyük savaşım nefsimle olacak. Müslüman'ın vazifesi tebliğdir. İmanı, ibadeti nasip edecek olan Allah'tır.
Sözün özü, ilaç kutusunu duvara asmakla hasta iyileşmez. Kur'an ve sünnet, maddi-manevi her derdimize derman olacak iki ilaçtır. İlacı evvela biz kullanacağız. Bu ilacın bize deva olduğunu görenler de elbette ilaca rağbet gösterecektir...
Allah, her şeye ve herkese hakimdir...
Ömer Okçu
